Dit is wat er gebeurde:

Net na het avondeten kwam mijn zoon naar me toe om te vertellen dat er "iets mis was" met één van de twee hagedissen die hij in zijn kamer als huisdier houdt.
"Hij ligt daar gewoon ziek te kijken," vertelde hij me. "Ik meen het, pap. Kun je helpen?"

Ik zette mijn beste hagedis-genezeruitdrukking op mijn gezicht en liep mee naar zijn slaapkamer. Eén van de kleine hagedissen lag inderdaad op zijn rug en keek gestrest. Ik wist meteen wat ik moest doen.

"Lieverd," riep ik, "kom eens kijken naar de hagedis!"

"Oh, mijn god!" Riep mijn vrouw. "Ze krijgt baby’s."

"Wat?" Vroeg mijn zoon. "Maar hun namen zijn Bert en Ernie, mam!"

Ik was even verontwaardigd.

“Hé, hoe kan dat? Ik dacht dat we zeiden dat we niet wilden dat ze zich zouden voortplanten, zei ik beschuldigend tegen mijn vrouw".

"Wel, wat wil je dat ik doe, een bord in hun kooi plaatsen?" Vroeg ze.

"Nee, maar het was de bedoeling dat je twee jongens zou krijgen" zei ik tegen mijn zoon, want die snapte zijn sarcastische moeder natuurlijk niet.

"Ja, Bert en Ernie!" Zei mijn zoon.

"Nou, het is gewoon een beetje moeilijk om over sommige jongens te vertellen, weet je!" (opnieuw met sarcasme!).

Inmiddels had de rest van het gezin zich verzameld om te zien wat er aan de hand was. Ik haalde mijn schouders op en besloot er maar het beste van te maken.

"Kinderen, dit wordt een wonderbaarlijke ervaring," kondigde ik aan. "We staan ​​op het punt getuige te zijn van het wonder van een geboorte."

"Oh, walgelijk!" Gilden ze.

"Nou, is dat niet gewoon geweldig? Wat gaan we doen met een nest kleine hagedisbaby’s?" -Wilde mijn vrouw de sarcast natuurlijk weten.

We staarden naar de patiënt. Na veel worstelen zag je iets wat op een klein voetje leek maar was daarna ook weer meteen verdwenen.

"We lijken niet veel vooruitgang te boeken," merkte ik op.

"Het is een stuitligging," fluisterde mijn vrouw, geschokt.

"Doe iets, papa!" Drong mijn zoon aan.

“Oké, oké.” Ik probeerde met mijn wijsvinger en duim de voet te pakken als deze verscheen, het lukte één keer en gaf hem een ​​zachte ruk. Ik liet hem per ongeluk los en hij verdween ook weer meteen. Ik heb het meerdere keren geprobeerd maar het lukte gewoon niet.

"Moet ik 112 bellen?" Wilde mijn oudste dochter weten. "Misschien kunnen ze ons door deze traumatische ervaring heen praten." (Zien jullie hier ook een patroon met de vrouwen waarmee ik samenwoon?)

"Laten we met Ernie naar de dierenarts gaan," zei ik geërgerd.

We reden naar de dierenarts terwijl mijn zoon de kooi op zijn schoot hield.

"Adem in Ernie, adem uit", Zei mijn zoon -die wel eens een pufcurcus op televisie had gezien- tegen de hagedis.

"Ik denk niet dat hagedissen een pufcurcus snappen," merkte zijn moeder op. (Vrouwen kunnen zo wreed zijn tegen jongens maar dus ook gewoon tegen hun eigen kinderen. Ik bedoel, wat zij mij aandoet is één ding, maar deze jongen heeft in haar baarmoeder gezeten).

De dierenarts bracht Ernie naar de onderzoekskamer en keek door een vergrootglas naar het kleine dier.

‘Wat denk je ervan, Doc, een C-sectie?’ Stelde ik wetenschappelijk voor.

"Oh, heel interessant," mompelde hij. "Dhr. en mevrouw ... Janssen, mag ik u even privé spreken? ‘

Ik slikte en knikte dat mijn zoon naar buiten moest stappen.

‘Komt het wel goed met Ernie?’ Vroeg mijn vrouw.

"Oh, zekers te weten" verzekerde de dierenarts ons. ‘Deze hagedis heeft geen bevalling. In feite zal dat NOOIT gebeuren. Ernie is een jongen. Je ziet, Ernie is een jonge man. En af en toe, als ze volwassen worden, zoals de meeste mannelijke soorten, eh ... ehm…gaan ze masturberen. Precies zoals hij deed, liggend op zijn rug. Hij bloosde en wierp een blik op mijn vrouw.

Wij zwegen en moesten dit even laten bezinken.

"Dus, Ernie is gewoon ... gewoon ... opgewonden?" Verduidelijkte mijn vrouw.

"Precies," antwoordde de dierenarts, die zeer opgelucht was dat we het begrepen.

Toen viel er even een stilte en begon mijn gemene, wrede vrouw te grinniken, toen te giechelen en toen zelfs kei-hard te lachen.

"Wat is er zo grappig?" Vroeg ik, wetend, maar niet gelovend dat de vrouw met wie ik trouwde de komende belediging zou begaan over mijn onberispelijke mannelijkheid.

Tranen liepen nu over haar gezicht. "Het is gewoon ... dat ... ik zie je eraan trekken ... het ... een klein beetje ..."

Ze snakte naar meer lucht om nog een keer te lachen.

"Nu is het genoeg," waarschuwde ik. We bedankten de dierenarts stopten Ernie in zijn kooitje, en liepen vlug met onze zoon terug naar de auto. Hij was blij dat alles goed was.

"Ik weet dat Ernie erg dankbaar is voor wat je hebt gedaan, papa." Vertelde hij me.

"Oh, je hebt GEEN idee," zei mijn vrouw en stortte in van het lachen.

Twee hagedissen: € 140.
Eén kooi: € 50.
Rekening van de dierenarts: € 30.

Herinnering van je man die aan de pielemans van een hagedis trekt: onbetaalbaar!

Moraal van het verhaal: let op in de biologieles. Hagedissen leggen eieren!

 
Kan niets anders zeggen dan blij en trots op mezelf 🍀🍀